Κανένα τέλος δεν έρχεται με άδεια χέρια.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Είμαι λίγο θυμωμένη όπως αντιλαμβάνεσαι.
Μ’ εμένα.
Διότι θα έπρεπε να έχω ωριμάσει.
─ Να μην απορώ με τίποτα ─
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Όλα δεν μπορώ να τα συκώνω μ’ ένα χέρι.
Το άλλο μου το κράτησες εσύ για ενθύμιο.
Της στιγμής που αιώνιο το ξέσφιγγες.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Λάθος πίκρα σκότωσες.
Αυτή που σε φαρμάκωνε, ζει.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Τι σημασία έχει;
Κάθε τέλος έχει το δικό του κατάδικο τέλος.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Μακρύ κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο,
μα το χειρότερο,
πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ
όσα δε μου ζητούν να τους το αποδείξω.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Έχω κι’ εγώ ένα σωρό απωθυμένους ουρανούς,
μα δε σκοτώνω άστρα.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
“…αλλά εγώ είμαι πια σε ρήξη με το λίγο”
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Μετανιώνω που τρόχισα τόσα όχι.
Για να πω τελικά τόσα ναι που με μαχαίρωσαν…
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Οι λέξεις φταίνε αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα
σιγά σιγά ν’ αρχίσουν να συμβάινουν.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Η αγάπη είναι ένα θύμα
του σωματέμπορα εγωισμού μας.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Έτσι πρέπει να ράβονται οι σχέσεις κι’ οι εξαρτήσεις,
με αραιές χαλαρές βελονιές, για να μπορούν να ξηλώνονται εύκολα.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr
Απαγορεύεται η ρήψις δακρύων.
Είναι που είναι από μόνη της αλμυρή λύσσα η ωριμότης.
~ Κική Δημουλά, @poetry.gr