05
Jan
Γεωργίος Σουρής – Τω βασιλεί
Κι εγώ, Μεγαλειότατε, ποσώς δεν αμφιβάλλω,
πως στο ταξίδι σας αυτό περάσατε καλά,
και κρίμα που δεν βρέθηκα κι εγώ εκεί να ψάλλω,
κα...
09
Jan
Ο Καζαντζάκης μιλά για τον Καβάφη
Η πιο εξαιρετική πνευματική φυσιογνωμία της Αιγύπτου είναι χωρίς άλλο ο ποιητής Καβάφης. Στο μεσόφωτο του αρχοντικού σπιτιού του, προ...
11
Jan
Lou Andreas-Salomé – Περί Έρωτος
Έρως, με το σοβαρότερο νόημα, σημαίνει: Να ξέρουμε κάποιον, του οποίου το χρώμα πρέπει να παίρνουν τα πράγματα, αν θέλουν να φτάνουν ...
13
Jan
Ποίημα του Jack Kerouac για τον Arthur Rimbaud
Αρθούρε! On t’ appela pas Jean!
Το 1854 γεννήθηκες βλαστημώντας στη Σαρλβίλ
Στρώνοντας έτσι το δρόμο
για την αποτρόπαια φονικότητα
τω...
19
Jan
Leopoldo Lugones – Ισούρ – Περιθώριο
Αγόρασα τη μαϊμού στον πλειστηριασμό ενός τσίρκου που είχε χρεοκοπήσει.
Την πρώτη φορά που μου πέρασε από το μυαλό να απολαύσω την εμ...
20
Jan
Χρήστος Αρμάντο Γκέζος – Οι τρελοί της ομορφιάς
Γράφω γι’ αυτούς
που περπατούν μόνο μεσάνυχτα
για να μην φαίνονται οι πληγές στα πόδια,
γράφω γι’ αυτούς
που κάνουν τους άλλους επιβά...
23
Jan
Olaf Stapledon – Το μίσος
Μιλάς σάμπως το μίσος να ήταν ορθολογικό, σάμπως οι άνθρωποι μισούν μόνο εκείνο που έχουν λόγο να μισήσουν. Αν θέλεις να καταλάβεις τ...
24
Jan
Η Ομορφιά και το κτήνος, του Δημήτρη Φιλελέ
Ένα ποίημα εμπνευσμένο από το ομότιτλο κολλάζ του καλλιτέχνη Χρήστου Δημούλα
Η Ομορφιά και το κτήνος
Μάτια που αιωρούνται στο κενό
...
27
Jan
Ναπολέων Λαπαθιώτης – Το απλό παιδί που εγώ αγαπώ…
Τ’ απλό παιδί, που εγώ αγαπώ, δεν έζησε στα πλούτη,
δεν έχει τρόπους να φερθεί και μήτε να ντυθεί,
– μα ’ναι το πιο καλό παιδί, που μ...
28
Jan
Σβήσε τα μάτια μου, του Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Σβήσε τα μάτια μου· μπορώ να σε κοιτάζω,τ’ αυτιά μου σφράγισέ τα, να σ’ ακούω μπορώ.Χωρίς τα πόδια μου μπορώ να ’ρθω σ’ εσένα,και δίχ...
31
Jan
To ποίημα της νύχτας: Σε περιμένω παντού, του Τάσου Λειβαδίτη
«Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,μη χάσεις το θάρρος σου.Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.Μ...
03
Feb
Friedrich Nietzsche – Γιὰ τη φτώχια τοῦ ὑπερπλούτου
Δέκα χρόνια πᾶνε —,δὲ μἔφτανε καμιὰ σταλαγματιά,κανένα ἀγέρι ὑγρούτσικο, καμιὰ δροσιὰ ἀπ’ Ἀγάπη—μιὰ ἄβροχη χώρα…Τόρα παρακαλῶ ἐγὼ τὴ ...
